Polska malarka w Lotaryngii

Pochodzę z Polski, a dokładniej z małej miejscowości w woj. świętokrzyskim, gdzie spędziłam dzieciństwo i wczesną młodość.

Po ukończeniu szkoły w Polsce i odebraniu dyplomu technika architektury krajobrazu wyjechałam do Francji, gdzie od dziewięciu lat mieszkam z mężem, synem i kotem. Na codzień zajmuję się domem i przekuwaniem mojej miłości do sztuki i malarstwa w pełnowymiarową pracę.

Zwykłe dni we Francji są totalnie różne od tych polskich, choćby nawet sławne midi, kiedy cała Francja o godzinie 12 w południe zatrzymuje się, żeby odpocząć, zjeść porządny posiłek w godnych warunkach i z naładowanymi bateriami gotowymi na godzinę 14.00, ze spokojem i pełnym żołądkiem wszyscy mogli wrócić do swojej pracy lub nauki, nie będąc przy tym rozpraszanymi przez głód i zmęczenie. Niesamowite, że wystarczą dwie godziny albo nawet godzina oddechu, żeby resztę dnia przeżyć z taką samą mocą, co poranek.

A skoro tak się rozpędziłam i mówię o dbaniu na rożne sposoby i o różne rzeczy, to warto wspomnieć, a co jest dla mnie ważne, bo bardzo łatwo mnie prze bodźcować, to fakt, że przestrzeń publiczna jest schludna i czysta, nie ma tylu bodźców, wszechobecnych reklam, jest po prostu estetycznie, no i lasy są czyste. Oczywiście wiem, że nie cała Francja tak wygląda, dlatego doceniam fakt, że póki co mieszkałam w pięknych i zadbanych miejscach i mam nadzieję, że to się nie zmieni.

„Dzień dobry” w dodatku uśmiechają się do siebie! Dla mnie jako młodej dziewczyny było wielkim odkryciem, że nie trzeba wielkich zmian, żeby funkcjonować lepiej jako społeczeństwo, przecież wystarczy zwykłe „Dzień dobry” skierowane do obcej osoby i robi się jakoś milej, jaśniej, lepiej. Bardzo szybko ten zwyczaj wszedł mi w krew i kiedy jestem w Polsce także go praktykuję.

Do tej pory czasami doznaję różnego rodzaju szoków. Musiało upłynąć sporo czasu zanim pojęłam, że Francja ma też drugie oblicze, przecież zawsze słyszałam o niej tylko rzeczy pozytywne. Mimo, że lubię tu mieszkać i przywykłam do tego, że banki nie funkcjonują w poniedziałki, w południe niczego nie załatwisz, bo wszyscy wtedy maja przerwę. Przeżyłam coś w rodzaju mini syndromu paryskiego. Ciężko było mi pogodzić się z faktem, że w tak rozwiniętym kraju prawie niemożliwym jest komunikowanie się po angielsku, albo, że bywają miejsca zapomniane i czasami straszne. Mogę tutaj przytoczyć Paryż, w którym byłam, ale myślę, że dotyczy to większości wielkich miast. Będąc w Paryżu dobrze liczyć się z tym, że to miasto dostarczy nam różnych wrażeń i cała gamę emocji (…) Teraz już czuję się z tym lepiej, bo nauczyłam się mówić po francusku i dotarło do mnie wreszcie, że każde miejsce na ziemi ma swoje wady i zalety a Francja, choć cudna, nie jest wyjątkiem.

Jeżeli podchodzimy do nauki poważnie i liczymy na rezultaty, ważne jest, żeby znaleźć odpowiedniego nauczyciela, który nas poprowadzi i będzie wspierać i żeby umieć zwolnić, kiedy czujemy zmęczenie, bo nawet kiedy wydaje nam się, że stoimy w miejscu zmiany się dzieją, co wiem z własnego doświadczenia. Ale przede wszystkim nie bać się popełniać błędów, choćby ich była początkowo cała masa.

To jest dla mnie trudne pytanie, bo wiem, że okoliczności są różne. Na początku warto pomyśleć o sposobie komunikacji, bo trzeba wziąć pod uwagę fakt, że nie wszędzie we Francji będzie możliwa komunikacja w języku angielskim. Ja kompletnie tego nie wiedziałam, co wiązało się z wielkim stresem. Generalnie Francja jest krajem otwartym i myślę, że ludzie tutaj przywykli do obcokrajowców, którzy średnio mówią w ich języku, prawie zawsze są pomocni, ale życie staje się łatwiejsze, gdy mówimy ich językiem.

Uwaga, prace Pani Katarzyny Kocot – Lewińskiej można kupować online: www.etsy.com/shop/KasiaKocotIlustracje

Zdjęcia należą do Pani Katarzyny Kocot-Lewińskiej: artystka przy pracy oraz francuska Lotaryngia.